رضا قنبری/گاهی فرصت می شود که برای جوانها و بچه هایی که معلولیت جسمی حرکتی دارند صحبت می کنم که شروعش با عکس ناخن گیر است .

ناخن گرفتن با ناخن گیر برای کسی که یک دست ندارد پر چالش است اما بهشون می گویم من ناخن انگشتان یک دست خود را با همین ناخن گیر می گیرم …

کمی به من هاج واج نگاه می کنند ،کمی ایده می دهند و کمی هم به سکوت و شاید کمی هم ترحم….

یک فرد معلول یاد می گیرد که با تلاش و استمرار همه کارهاشو انجام بدهد و به دیگران متکی نباشد .به دوستان کلاس و جوانها می گویم که کمتر غر بزنید و تلاش کنید و هر کاری که برای فرد سالم یک کار عادی است برای یک فرد معلول که یک دست ندارد می تواند پر چالش باشد .یک دستی بند کفش ببندی ،حتی بستن هر روزه کمربند شلوار ،بستن یک زیب لباس ورزشی ….تا حتی رانندگی …….

اما مشگل وقتی پیدا می شود که دیگران درک درستی از توانایی های یک فر د معلول ندارند و زود قضاوت می کنند،ترحم می کنند ،مانع می شوند ،حذف می کنند …

من تک تک اینها را در دوران مدرسه ،دانشگاه رفتن ،انتخاب رشته ،کار پیدا کردن در چهل و پنج سال گذشته تجربه کرده ام …

اما خوشبختانه همه این رفتارها منو بیشتر و بیشتر قوی کرد و در کارها و تحصیل مصمم تر …

درد و دلی بود به بهانه این روز و شاید تلنگری به تغییر نگاه جامعه به توانمندی ها ،نگاه و عزت معلولین .

این داستان ادامه دارد ….