چونکه کک افتاد ناگه در ته تنبان مان

از دهن افتاد تک تک لقمه های نان مان

قلدری را بعد از آن هم پیشه ی خود ساختیم

رفت بر باد فنا هم فک و هم دندان مان

نان و مسکن شد فدای حس آزادی ولی

نان و مسکن رفت و آزادی شده زندان ما ن

بر سر ما خیمه زد هر کس به یک شکلی عجیب

جامه ی ما را درید و کرده او عریان مان

از خر شیطان نشد پایین بیاید تا ندید

لامروت با هر دو چشمش خانه ی ویرانمان

. الغرض کاخی به کوخی شد بدل تا بعد از این

کک نیفتد بی خودی بازم ته تنبان مان

علی اسلام نیا