بهروز قزلباش*/دوست دیرینم جناب عارف واحد ناوان به بهانه دیدار، کتابی به دستم رساند با عنوان شب های تراژدی از نویسنده و شاعر نوجوانی که چیزی بنویس. این کتاب از سوی نشر آثار برتر در 75 صفحه و به قیمت95 هزار تومان به چاپ رسیده است.

دنیا تکرار مکررات است در همه چیز. افسانه و افسون هایش. دردها و درمان هایش. لطیفه‌ها و دقایقش،آیاها و چراهایش، امیدها و ایده‌هایش و مهمتر این که هر پنجره‌ای منظره‌ای دارد. پس چه اشکالی دارد نوباوه‌ای تماشایش را با شما به اشتراک بگذارد؟ گیرم که آنچه در آیینه دیده است، شما در خشت خام دیده باشید.

داستان در «شب های تراژدی» فاطمه مبارکی از این قرار است. دل نوشته‌هایی که کارش سنجش فرجام کار جهان نیست تا حافظانه بیندیشد که «بهتر از فکر می و جام چه خواهد بودن؟ » یا وجه زنانۀ خیامی را بشکافد که گل کوزه گران خواهی شد.

خامی‌های زبان در این دفتر، افکار نویسنده – شاعر را به هرجا که قدم می‎گذارد و به هر چه می‌اندیشد دنبال می‌کند. وقتی می‎گوید:« مشکل من این است/ در میان هیاهو/ دنبال آرامش می گردم/ حال سربازی را دارم که در جنگ/ به دنبال صلح می‎گردد»ص 58، دارد از تاویل زندگی خودش حرف می‎زند. همین قدر ساده اما به همان اندازه در دوگانه‎های تضاد دور و بر خودش و در مخمصه‌های تراژیک اکنونش گیر افتاده است.

اگر زاهدانه می‎اندیشید دچار کلیشه گرایی دوزخ و بهشت و در گناه و ثواب دچار اوهام می‌شد و اگر صوفیانه به تماشای خود می‌ایستاد، شاید باید از حلول و کشف و شهود خبر تازه‌ای می‌آورد اما او نه زاهدانه می‌بیند و نه صوفیانه که اقتضای سنش این است نه ضرورت زیستنش. پس اجازه بدهید با نگاه تحسین به جرأت و جسارت نوشتن و انتشار کارش نگاه کنیم و برایش کف بزنیم. دیر نیست زمانی که با آثار پخته و میوه‌های رسیدۀ باغ اظهارش روبرو باشیم. به امید آن روز.

*شاعر و نویسنده