قاسم یزدان‌پناه/مدتی پیش یکی از دوستانم از پسر جوانش گلایه می کرد ؛ از پسرش ناامید بود و می گفت : دیگه کاری باهاش ندارم. گفتم : با نظرت موافق نیستم ، پدران هیچگاه نباید در را بر روی فرزندان ببندند. در خانه پدران همیشه باید باز باشد.حتی بر روی فرزندان بد.

قدیما می گفتند : بزار سرش به سنگ بخوره برمی گرده ؛ اگر سرشان به سنگ خورد و خواستند برگردند چنانچه در بسته باشد با سر شکسته و در بسته و دل خسته کجا بروند. خوشا به حال پدر و مادرانی که فرزندانشان را طوری می پرورانند که هیچگاه سرشکسته و دل خسته نمی شوند و با دربسته روبرو نمی شوند.

در اینجا دو حکایت زیر را به پدران  و مادران ، دختران و پسران تقدیم می کنم:

حکایت اول:

پدری در حیاط خانه اش با پسرش در حال گفت و گو و تعمیر دوچرخه بود ؛ مرد همسایه از پنجره شاهد کار آن ها بود ، دو ساعتی طول کشید ، همسایه مرد را صدا زد و گفت : دوست عزیز دوساعته داری با دوچرخه ورمیری ببر تعمیری دوچرخه چند دقیقه ای درستش میکنه. مرد گفت : من تنها در حال تعمیر دوچرخه نیستم در حال پرورش پسرم هم هستم.

حکایت دوم :

مادری با دخترش در حیاط خانه در حال تهیه رب گوجه بودند ، زن همسایه از پنجره آن ها را زیر نظر داشت. سه ساعتی گذشت ، مادر و دختر گفت و گو می کردند و رب می پختند و گاهی می خندیدند. زن همسایه طاقتش تمام شد و صدا زد : خانم محترم اینقدر خودت و دخترتو اذیت نکن برو از اصغر آقا رب آماده بخر ارزان تر هم تمام میشه. مادر در پاسخ گفت : خانم خوب من فقط با دخترم رب نمی پزم دارم او را پرورش می دهم.

نتیجه اخلاقی:

پدران و مادران گرامی با فرزندانتان کار کنید با آنها گفت و گو کنید ، پرورششان دهید به عبارتی ساده ترمراقب فرزندان ایران عزیزمان باشید. فرزندانمان را از خود نرانیم.