شهراد اثنی عشری*/آقای رئیس‌جمهور، شما از علم اقتصاد سخن می‌گویید، اما نسخه‌ای که برای بهبود اوضاع می‌پیچید، بیشتر به توصیه‌های یک سرپرست خوابگاه شباهت دارد تا تدبیری مبتنی بر دانش اقتصادی!

آیا واقعاً دو درجه کاهش گرمایش و پوشیدن لباس گرم، اقتصادِ بیمار را از بستر بلند خواهد کرد؟
اگر چنین است، چرا کشورهای توسعه‌یافته که زمستان‌های سخت‌تری دارند، هنوز به این کشف بزرگ نائل نشده‌اند؟
شاید آنها هنوز به نسخه‌ی معجزه‌آسای “ساده‌زیستی اجباری” نرسیده‌اند که ما هر بار به هنگام بحران، آن را بر سر مردم می‌کوبیم.

شما می‌فرمایید که مشکل اقتصاد، مقصر ندارد و تقصیر مال همه‌ی ماست.
اما “همه” دقیقاً یعنی چه کسانی؟ مردمی که تورم را تحمل می‌کنند؟ کارگرانی که حقوقشان از پسِ یک هفته‌ی اول ماه برنمی‌آید؟
یا مدیرانی که با حقوق‌های نجومی، در اتاق‌های گرم و نرم، برای این ملت “راهکار علمی” تجویز می‌کنند؟
اگر قرار است مسئولیت را همگانی بدانیم، پس آنهایی که میلیاردها از سفره‌ی این مردم برداشتند و رفتند، چرا همچنان از پاسخگویی معاف‌اند؟

شما از راه‌حل علمی حرف می‌زنید، اما در عمل، ساده‌ترین معادلات اقتصادی را هم نادیده می‌گیرید.
اقتصاد نه با نصیحت و توصیه‌های سبک زندگی، بلکه با سیاست‌های درست، شفافیت مالی، مقابله با فساد و بسترسازی برای تولید پایدار بهبود می‌یابد.
تا زمانی که رانت، انحصار، فساد و فرار مالیاتی پابرجاست، هرچقدر هم که مردم چراغ‌ها را خاموش کنند، بازهم روشنایی در این اقتصاد پدیدار نخواهد شد.

مشکل اینجاست که همیشه نسخه‌ی ریاضت را برای مردم می‌پیچند، اما برای خودشان، امتیازات ویژه، حقوق‌های چندصد میلیونی، خودروهای لوکس و سفرهای خارجی در نظر دارند.
اگر بنا بر اصلاح رفتار است، بهتر نیست که ابتدا از بالادستی‌ها شروع شود؟
آیا بهتر نیست که پیش از کم کردن درجه‌ی گرمایش خانه‌های مردم، حرارت فساد و ویژه‌خواری را پایین بیاوریم؟

اگر واقعاً راه‌حلی دارید، پس شفاف و علمی بیان کنید. نه اینکه هر بار، توپ را به زمین مردم بیندازید و مسئولیت را پخش کنید.

اگر نمی‌توانید، لااقل حقیقت را بگویید، نه اینکه صرفه‌جویی مردم را جایگزین اصلاحات اساسی کنید.
این مردم بارها و بارها ثابت کرده‌اند که اهل صبر و تحمل‌اند، اما این بار، حق دارند بپرسند: آیا نوبت اصلاح، فقط برای آنهاست؟

اگر فقط دو درصد از اختلاس‌ها و فسادهای مالی کاهش یابد، تأثیر شگرفی بر اقتصاد ایران خواهد داشت.
با توجه به اینکه سالانه میلیاردها دلار از منابع کشور به‌واسطه رانت، دزدی و سوءمدیریت هدر می‌رود، کاهش حتی بخش کوچکی از این فساد می‌تواند منابع عظیمی را برای توسعه زیرساخت‌ها، حمایت از تولید داخلی و بهبود معیشت مردم آزاد کند.
این مبلغ می‌تواند برای افزایش حقوق کارگران و معلمان، تقویت بیمه‌های اجتماعی، ایجاد اشتغال و حتی کاهش کسری بودجه دولت به کار گرفته شود.
در واقع، اگر همین میزان از فساد کنترل شود، نیازی به نسخه‌های ریاضتی مانند کاهش مصرف انرژی و پوشیدن لباس گرم نخواهد بود، زیرا منابع کافی برای مدیریت اقتصادی کشور وجود دارد—مشروط بر اینکه به‌درستی تخصیص داده شود.